உங்கள் வகுப்பிலே அமைதியான யாருடைய கவனத்தையும் ஈர்த்திடாத ஒரு நண்பர் இருக்கிறாரா ..! அவரை என்றைக்காவது கவனித்தது உண்டா..! அவரது செயல்களுக்குக் காரணம் கண்டதுண்டா..! அவரைப் பற்றி அவர் மனத்தைப் பற்றிய முழுப் புரிதலை அறிந்ததுண்டா.!

முடிந்தால் நீங்கள் அந்த அமைதியான நண்பரைப் பற்றி முதலில் அறிந்துகொள்ளுங்கள்., அறிந்துகொள்ள முயற்சியாவது செய்யுங்கள்…

அந்த ஆண்டு இறுதி டிசம்பர் தொடக்கமாக இருந்ததை நீங்கள் அறிவீர்களேயானால், அப்போது நாங்கள் திருவாரூர் திரு.வி.க. அரசு கலைக்கல்லூரியில் B.Sc இயற்பியல் மூன்றாமாண்டு படித்துக்கொண்டிருந்தோம் என்பதையும் அறிவீர்கள். முதற்பருவம் படித்து முடித்து பல்கலைக்கழகத் தேர்வுகள் முடிந்து விடுமுறையும் முடிகிற தருவாய் அது.

பருவத்தேர்வும் பருவமழையும் சற்றே தணிந்திருந்த ஞாயிற்றுக்கிழமையில் படித்து தேர்வெழுதி இளநிலைப் பட்டப்படிப்பை நிறைவுசெய்கிற இறுதிப்பருவத்திற்காக தயார் செய்துகொண்டிருந்தாள் செல்வராணி.

அன்றைக்கும் அப்படித்தான்.

அடுத்தநாள் கல்லூரி செல்லவேண்டி, மழைபெய்தோய்ந்த அந்த கார்த்திகைக் கார்முகில் மேகக்கூட்டத்தின் கீழ் தலைஉலர்த்திக்கொண்டிருந்த செல்வராணியின் ஒரு கூக்குரல் அலறல் சத்தம் இருவீட்டைத் தாண்டிக்கேட்டிருந்தது.

பெய்த மழையில் ஈரத்தை உள்வாங்கிய சுவர்கள் ஈரமற்று, தன் வீரத்தை ஒரு  சிறுபிள்ளையிடம் காட்டிவிட்டது. தான் வளர்த்துவந்த மாட்டிற்கு தன் கூரை வீட்டுக்குள் இடம்கொடுத்த செல்வராணியின் தந்தை பெயர்ந்த சுவர்களை எடுப்பதற்கு அவளது உயிர் பெயர்ந்துவிட்டதை உடனிருந்தவர்கள் அறிவர்.

எங்களுக்குத் தகவல் தெரிந்து சென்று பார்ப்பதற்குள், கூரை வேயப்பட்டு குடும்பம் வாழும் வீட்டுக்குள் அதே உவகைபூத்த உதட்டுடன் வெற்றுடலாகிக் கிடக்கிறாள் அவள். அதிகம் பேசாத ஆகாசவாணியான அவளின் இறப்புச் செய்தி, அன்று அனைத்துச் செய்திச்சேனல்களிலும் ஒளிபரப்பானது.

உள்ளூர் பிரமுகர்கள், அரசியல்கட்சியினர், நண்பர்களாகிய நாங்கள், படித்துக்கொண்டிருக்கக் கூடிய நீங்கள் இன்னும் வியாபித்திருக்கக்கூடிய எல்லாமும் சேர்ந்து அவளை இறக்கவிட்டுவிட்டோம்.

இன்னும்,

இன்னும் எக்கச்சக்கமாய் அந்த ஆண்டு அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட டிஜிட்டல் இந்தியாவிற்குத் துளியும் தொடர்பற்ற பொருண்மையில் இருந்த வீட்டில் அவளது இறுதி நாள் அன்றோடு முடிந்திருந்தது. ஆனால், இன்னும் எத்தனை செல்வராணிக்கள் நமக்குத் தெரியாமலே இருந்து, இறந்துவிடுகின்றனர் என்பதை நினைக்கையிலே

சாற்ற வாய்பதைக்கும்…! என்ற பாரதிதாசனின் வரிகள் நினைவிற்கு வருகின்றன.

குடிசை மாற்று வாரியத்திற்கு குடிமைப்பணித் தேர்வெழுதி பொறுப்பிற்கு வருபவர் ஒரு குடிசையிலிருந்து வந்தவராக இருப்பின் அல்லது குடிசைக்காரனின் நண்பனாக இருப்பின் அவ்வாரியத்தின் தேவை அடுத்த ஐந்தாண்டுகளில் இல்லாமலே போய் விடும்.